در بیستمین نشست علمی دبیرخانه دین‌‌‌پژوهان بررسی شد: (گزارش کامل)

اصول روان‌درمانگری و مشاوره با رویکرد اسلامی

بیستمین نشست علمی دبیرخانه دین‌پژوهان کشور با عنوان «اصول روان‌درمانگری و مشاوره با رویکرد اسلامی» شامگاه دوشنبه بیست‌ویکم دی ماه 94 با سخنرانی دکتر مسعود جان‌بزرگی و حضور جمعی از اساتید و پژوهشگران حوزه و دانشگاه در دبیرخانه دین پژوهان کشور برگزار شد.

«پیشینه و هدف پژوهش اصول روان درمانگری و مشاوره با رویکرد اسلامی»، «مخالفت جریان پوزیتیویستی علم با روان درمانگری با رویکرد اسلامی»، «ساختار و پایه‌های الگوی روان درمان‌گری»، «مکاتب و اصول روان‌درمان نگری»، «پذیرفته شدن معنویت برای انسان و پذیرفتن توجه انسان به معاد در روان‌شناسی»، «میدان‌های ادراکی انسان در روان درمان‌گری»، «طبیعت مادی و سیستم وجودی انسان بر اساس تعبیرهای قرآنی»، «عدم تعارض شاخصه‌های روانشناسی دینی با یافته‌های تجربی»، «اصول مشورت اسلامی در فرایند درمان»، «شاخص‌های اصلی در حوزه تخصصی مشاوره اسلامی» و «ماهیت‌های اصلی ادراکی انسان»، محورها و موضوعات بودند که استاد مسعود جان‌بزرگی در این نشست علمی به تشریح آن پرداخت.متن کامل در ادامه مطلب

نقش حوزه علمیه قم در قانون‫گذاری، پیش از انقلاب اسلامی

نقش حوزه علمیه قم در قانون‫گذاری، پیش از انقلاب اسلامی
فصلنامه شهر قانون، در شماره نهم خود، گفت‌وگویی با احمد مبلغی، رئیس دانشگاه مذاهب اسلامی و مرکز تحقیقات اسلامی مجلس شورای اسلامی، به نقش حوزه علمیه قم در قانونگذاری دوران پیش از انقلاب اسلامی و پس از آن پرداخته است.

شهر قانون: تدوین قوانین مدرن در ایران با مرجعیت حضرات آیات حائری یزدی و بروجردی در ایران همزمان شد. رویکرد این دو فقیه بزرگ شیعه نسبت به فرآیند تدوین قوانین جدید چه بود؟

در باب نقش علما درباره تدوین قوانین باید به سه مقوله توجه کرد؛ مقوله اول، نگاه علما به اصل قانون است و باید دید که جایگاه و اهمیت قانون در نظر علما چگونه بوده است. مقوله دوم، کوشش‌های سلبی علما نسبت به "قانون" و مقوله سوم نیز کوشش‌های ایجابی آنهاست.

منظور از کوشش‌های سلبی علما، مقابله آنها با تصویب قوانین غیر اسلامی و منظور از کوشش‌های ایجابی نیز تلاش علما برای تصویب قوانین اسلامی است. درباره مقوله اول، بیانات صریحی از علما در دست نیست؛ البته در دوره مشروطه، بعضی از علما و فقها در کلام و نوشته‌ های خود به این مقوله توجه کرده‫‌اند و "القانون الملی" در همان دوره نوشته شده است. در آن زمان پاره‫‌ای از علما به صراحت از اهمیت و ضرورت "قانون" سخن گفته‌ اند، اما همین که در مقوله دوم و سوم، فعالیت های زیادی را شاهد بوده‌ایم، نشان می‌دهد که علما به اهمیت "قانون" پی برده بودند و از همین رو تلاش‫های خود را معطوف به سلب یا ایجاد قوانین معطوف می‫‌کردند. پس به نوعی می‌توان گفت که علما به اهمیت قانون واقف بوده‌اند و این خیلی مهم است.